Als je, als gewone Westerse sterveling, een inleiding wil krijgen in de finesses van de Arabische muziek, dan kan je nergens beter terecht dan bij deze twee Heren-van-Stand. Beiden komen oorspronkelijk uit Alexandrië maar wonen nu al heel lang in Frankrijk. Toch duurde het lang voor ze elkaar in het echt ontmoetten, maar toen dat er nu dik tien jaar geleden, van kwam, heeft de muziekliefhebber het geweten: daar kwam namelijk een plaat van, “Wasla”, waarover destijds danig wat inkt gevloeid is. Dat had zo zijn redenen: Oud-maestro Abdallah, had zich voorgenomen de Wasla -dat is de naam die gemeenzaan gegeven werd aan muziekstukken uit het zogeheten klassieke repertoire uit het Egypte van de laatste decennia van de 19de en het begin van de 20ste eeuw, in ere te herstellen. De man is naast formidabele muzikant, ook Doctor in de Musicologie en hij weet dus als geen ander wat de Wasla betekent.

Riqq-speler Adel Shams El-Din, is al even bijzonder: hij schijnt zowat elk ritme te beheersen, dat ooit ergens, van flamenco en jazz tot Midden-Oosterse muziek…hij kent het allemaal en hij kan het ook allemaal spelen. Als je twee mensen van dàt kaliber een plaat laat maken, dan gebeurt er iets en dat was steevast ook wat in alle recensies over “Wasla” naar voor kwam. Vandaag is er de opvolger, “Ousoul” en die bouwt eigenlijk gewoon verder op de fundamenten, die in “Wasla” uitgetekend werden. Vijf suites in vijf maqams -dat zijn de toonschalen waarin gecomponeerd wordt-, laten je horen wat er mogelijk is met slechts Oud en Riqq, mits ze bespeeld worden door mensen die de naam van Maestro waard zijn: dit is bijzonder leerzaam voor mensen die opgevoed zijn in een wereld vaan de drie- of vierkwartsmaat de norm zijn. Er is zoveel meet te ontdekken en dat wordt volop aangetoond op deze plaat.

Op twee tracks is er een bijkomende inbreng en speelt Christian Fromentin viool. Afsluiter “Ya Qalbahu” krijgt dan weer gezang van Abdallah als extraatje en dat zijn mooie bonusjes bij een plaat die, dat durf ik nu al te beweren, in de eindejaarslijstjes bijzonder hoog zal scoren. Dit is namelijk standaardmateriaal en het zou tot de verplichte leerstof moeten behoren van elk die denkt iets rond muziek van overal ter wereld te gaan doen. Het klinkt allemaal zo verrassend eenvoudig, als het door deze twee genieën gespeeld wordt, maar het is vooral een auditieve proeve van groot meesterschap: als je zo kunt spelen, componeren en improviseren…dat ben je absolute top.

(Dani Heyvaert)